It all starts in Sigiraya!

Ja hoor! We zijn er! Na een vlucht met de KLM volgde een overstap op Koeweit (het was daar om 21:00 ’s avonds 43 (!!) graden!) en een vlucht met Srilankan Airways. Van de KLM hebben we nog champagne gekregen in echte glazen om te proosten op de reis! Waar wij de eerste vlucht klaarwakker waren en iedereen om ons heen lag te slapen was het bij de tweede vlucht (die 22:20 vertrok en 06:15 aankwam) precies andersom! Druk pratende mensen, jengelende kinderen, en een gebrek aan beenruimte droegen niet bij aan de algehele slaap ervaring.

We landden iets later dan gepland, maar op Colombo Airport stond een vriendelijke meneer met een bordje ‘Mss Nina’ in zijn handen, en hij bracht ons naar Sigiraya. Er zijn dus maar 2 snelwegen op dit hele eiland, en die gaan niet naar Sigiraya. Daarnaast was het relatief druk op de weg vanwege het tijdstip, dus hebben we rakelings langs vele tuktuks (zouden ze hier ook zo heten?), ezels, auto’s, bussen en voetgangers gereden. De totale rit duurde ongeveer 4 uur, en ik denk dat wij hiervan 3.5 uur slapend hebben doorgebracht. Het tijdsverschil met Nederland is -3.5uur.

Vandaag nemen we een rustdag. De foto’s van het huwelijk stromen binnen, en dat is een echt feest! We hebben redelijk internet, en slapen in de Sigiri Lion Lodge, aanbevolen in de Lonely Planet, op Booking en TripAdvisor. Het zit schuin tegenover de ingang voor de Sigiraya Rock, dus die gaan we morgenochtend om 7:00, als het park opengaat beklimmen en bekijken. We lazen in de Lonely Planet dat er in juli en augustus enorme wespennesten hangen, en er schijnen een soort netten te zijn waarachter je kunt verschuilen als ze ‘los’ gaan op toeristen! Brrrr…

We hebben net een stukje gewandeld en geluncht na even tukken. Gerard heeft een nieuw spel geleerd van 2 kinderen, een kruising tussen poolen en sjoelen, en we hebben al apen gespot.

De Sigiraya (Lion Rock) is een berg met een (1.6 hectare groot!) plateau bovenop, waarop de resten van een eeuwenoude beschaving terug te vinden zijn (Kingdom of Kassapa). Het verhaal gaat dat de rotsformatie tijdens het regeren van Koning Kasyapa diende als koninklijke en militaire functies had, en dat er een tuin met paleis op de top stond. Het bouwen deed hij nadat hij zijn vader van de troon verstoten en vermoord had (koning Dhatusena van Anuradhapura). Na 16 jaar pleegde hij zelfmoord op het slagveld, na de wraak van zijn halfbroer. Op weg naar boven (steile trappen) vind je fresco’s en er zijn grote leeuwenpoten uitgehouwen in het steen. In 1982 is het een Unesco World Heritage Site geworden. Zo zie je maar, je leest niet alleen wat wij doen, maar je krijgt er een geschiedenis lesje bij! Aan de basis van de rotsformaties zijn de koninklijke tuinen, met vijvers en grote bomen, waar vroeger ook veel Boeddhistische tempels waren.

Vanuit Sigiraya kunnen we de omgeving verkennen, zo kunnen we naar Pidurangula Rock, met oudere tempels dan die van Sigiraya. Het is een klim(metje) van 20 minuten, en het is de moeite waar om daar bij zonsondergang te zijn. Wat ik heel gaaf vind is dat er omheen waterpoelen te vinden zijn waarin je de reflecties van beide rotsen kunt zien.. Eens kijken of dat een mooie foto oplevert!

Up Up Up

Vandaag hebben we de eerste klim van deze reis gemaakt! We zijn om 6:30 gestart met een heerlijk ontbijtje (hoppers, ei, fruit) en hebben de wandelschoenen aangetrokken. De Lodge zit vrijwel naast de ingang van het park, dus dat was makkelijk. Bij het ontbijt hebben we een Deense dame ontmoet, die met ons mee is gegaan.

Het was een kleine maar stevige wandeling naar het begin van de rotsformatie, en dankzij de gulle giften van de bruiloft was de entree zo geregeld! Dank daarvoor!! Later, als ik meer gewend ben aan de GoPro komt er ook een filmpje van Sri Lanka, maar het was wel echt heel indrukwekkend om de klim te maken. (Mam, speciaal voor jou: ja het was dichtbij de afgrond en nee we hebben niet gevaarlijk gedaan).

Omdat we vroeg waren hadden we de trappen nog redelijk voor onszelf, dat was bij het naar beneden gaan wel anders! Rijen van stapvoets lopende mensen. Ook de waarschuwing voor de wespen was goed terug te vinden.

Omdat beelden meer zeggen dan woorden:

Nadat we even gerelaxt hebben in de Guesthouse besloten we om de zonsondergang te bekijken op de Pidurangula Rock, ongeveer 1km bij de Sigiraya vandaan. We huurden en scooter en gingen op pad.

Je wordt hier redelijk vaak tot stop gemaand, maar hoewel ik daar de eerste keer van schrok, willen mensen een praatje maken en je vertellen wat ze van Nederland weten (‘Even Apeldoorn bellen/fietsen/geen bergen). Zelfs al staan er 3 taxi’s achter je te wachten. Ze hebben hier alle tijd.

Na een ritje over het terrein van de Sigiraya kwamen we aan aan de voet van de berg. Waar je bij Sigiraya door een museum moet, en door allerlei poortjes met mensen die je ticket controleren kwam er hier iemand haastig achter ons aan gerend, of we wel even een ticket wilden kopen.

Toen we vertrokken had ik shorts aan, maar omdat het onderste deel een tempel bevat adviseerde onze Guesthouse eigenaar een lange rok. Man, dat heb ik geweten. Niet alleen was dat al een avontuur achterop de scooter, maar verderop werd dat nog veel spannender.

Zoals gezegd, we begonnen met een relatief normale traptredes, van rots/steen, en hier en daar ongelijk. na ongeveer 100 meter moesten we onder een boompje door, en ik startte een GoPro filmpje om te laten zien dat ze trappen toch echt wel anders waren. Er werd soms met een rode pijl aangegeven welke kant je op moest, maar hier en daar kon je zelf de keuze maken. Zo ontdekte ik een Boeddha met een prachtig uitzicht, maar conditioneel waren de trappen vrij zwaar. Zo ongeveer toen ik hoopte dat we er waren kwamen we mensen tegen die op de terugweg waren. Ze vertelden ons dat we ongeveer halverwege waren, maar dat het eind een uitdaging werd! Niet gehinderd door enige verdere voorkennis beklommen we de trappen. Tot er geen trappen meer waren, en we lachende kinderen tegenkwamen. Het einde bestond uit klauteren van steen naar steen! (Nogmaals voor mama: ja, dat was ook spannend, maar nee, ook daar niet gevaarlijk gedaan!). Toen we uiteindelijk de top bereikten was het uitzicht adembenemend. We vonden een prachtig plekje en hebben de zonsondergang bekeken met uitzicht op de Sigiraya.

Deze klim was iets pittiger ten opzichte van de Sigiraya, ook al was het lager. Het was wel een supermooie en leuke ervaring, en goed om je weer kind te voelen!

Nadat we als laatsten de berg verlieten (met wat hulp van de iPhone verlichting, handig om de zaklampen in de grote rugzak te laten) zijn we op de scooter terug gereden, en hebben we curry met rijst (dan krijg je dus 6 verschillende curry’s) gegeten bij een familie restaurant waar de kinderen met grote speelgoed auto’s rond je voeten reden en het een echt familiebedrijf betrof. We weten niet goed waarom, maar het bier kreeg je geserveerd in een theepot met theekop!

Toen we naar huis wandelden liep er een Nederlands koppel voor ons die plotseling erg schrokken en bijna de weg opliepen… Wat bleek? Er stond een wilde olifant minder dan 1meter bij hen vandaan! Gelukkig schrok die net zo hard en liep hij weg, maar het was wel prachtig. Waar kom je tijdens je avondwandeling olifanten tegen?!

Bij deze nog wat foto’s!

Ohja, mocht je je afvragen waarom we er zo verwilderd uitzien? Het woei ongeveer met windkracht 8 daarboven.. De camera’s bleven niet op zichzelf staan en alles wat loszat woei weg!