Voor Nederlands, scroll naar beneden.

Whoop-whoop!! Our big adventure has started!! After years of dreaming, months of preparation and weeks of packing, we left the Netherlands on the first of May.

Luckily, I have the best parents, who woke up super early to take us to the airport.. and we needed them, because not everything went as planned..

First of all, although I researched everything about minimal packing… I can assure you.. We didn’t. We brought loads of stuff, and I am embracing it! To be exact, we brought five suitcases, two strollers, one strollerpack (the Stokke prampack, really great for all your items!) packed with child carriers and stuff, 2 handbagage suitcases, two JetKids Bedboxes, two children’s backpacks, one regular backpack and a diaper bag.. Yep. We couldn’t carry it by ourselves! Oh right, and a baby carseat. Let’s not forget that one.

So, back to the day of departure.. It is a holiday in the Netherlands, so we expected the airport to be busy, so we arrived more than 3 hours in advance. With three(!!) luggage carts and 1 stroller (with three kids) we went to check-in. After a LOT of waiting we were at the desk.. But then trouble started.

Just after Max was born, I called the Customer Service of the KLM, to add him to my ticket. Long story short, afters literally hours of communication, a bug in the system and many tears, they added him to my ticket but placed the whole family in the same row but with strangers in between us. My postpartum brain could not comprehend. So, when there was something wrong AGAIN, I was very frustrated. I was referred to the ticket office.

At the ticket office, there was again a waiting time of 45 minutes. Even though I was given priority, there were a lot op people with a lot of complicated problems, and time was ticking.. I asked the lady if I could just pay for Max and get on the plane and she was the nicest person ever. She really saved the day! She had only 5-10 minuted before the check-in for our flight closed, and she worked so hard to get us on the plane with Max AND with our bags.

In summary, the bags were too heavy, the visa (another topic) wouldn’t scan in to the system, and two lovely KLM ground personnel ladies were working against the clock! They, and we, made it. And the kids were still with our parents, so we could focus on getting things done. After that, it was a race trough security, through immigration and to the gate (every time I am amazed by how big Schiphol is!).

At the gate, we realised we couldn’t carry everything ourselves but again, the KLM helped us out. On board, the other passengers were very nice and switched places with is without hesitation.

We had the greatest seats, everyone was sweaty, tired and excited. And then the plane took off.. and all the worry, planning and fear were left behind! America, here were come!!!

NEDERLANDS

Ons grote avontuur is begonnen!! Na jaren van dromen, maanden van plannen, weken van inpakken en de laatste dagen vol stress en spullen zijn we in de USA.

Op 1 mei begon ons grote avontuur. Gelukkig brachten mijn ouders ons naar Schiphol, want we hadden hen hard nodig. Ik heb heel Pinterest doorgespit, en vele paklijsten bekijken, en alles ging over minimaal inpakken.. ik kan je vertellen, we hebben maximaal ingepakt. En we komen er waarschijnlijk achter dat we veel te veel bij ons hebben, maar dat is dan maar zo! Voor zover ben ik er blij mee!!

Hoe veel wil je weten? Vijf grote koffers, een buggy in een tas, een kinderwagen in een tas, een kinderwagentas zonder kinderwagen (maar vol met andere items zoals draagrugzakken etc.), een handbagage rugzak, twee Stokke Jetkids bedboxen, 2 kinderrugzakken, een luiertas en een maxicosie. Jep. Dat konden we niet dragen.

Twee auto’s hadden we nodig, 1 voor de kinderen, 1 voor alle tassen. Omdat het meivakantie was zijn we dik drie uur van te voren aanwezig op Schiphol.. maar man wat is het druk. Uren staan we in de rij om in te checken.. en op het moment dat we aan de beurt zijn blijkt er iets mis met het ticket van Max… Daar staan we dan, met alle spullen!

Ik word verwezen naar de Ticket Office, waar overigens OOK weer een rij van minstens 45 minuten staat. Na een half uur wachten (ondanks dat ik van de lieve dame priority had gekregen) vraag ik of ik niet alleen even kan pinnen voor het ticket, want mensen hadden echt ingewikkelde problemen daar!

En toen heeft de mevrouw van de KLM bergen werk verzet. Omdat onze check-in binnen 5-10 minuten sloot (dan mogen je koffers niet meer mee als ze niet ingecheckt zijn) heeft ze samen met een collega het systeem met man en macht bewerkt, zodat ik een normale prijs voor zijn ticket kon betalen, alle tassen ingecheckt werden, ondanks dat ze te zwaar waren, de visa uiteraard ook niet in het systeem wilden komen, en dat alles binnen de tijd. Het zweet stond op hun, en inmiddels ook onze ruggen. Want als dat niet gelukt was waren we weer naar huis gestuurd!

Daarna was het doorlopen naar de security (jee, voorrang met kinderen), maar neee, alle tassen weer op de band, uitpakken, nakijken, en weer door. Doorlopen naar de douane, weer vriendelijk personeel waarbij we door voor mochten, en doorlopen naar de gate (wat is Schiphol toch groot!).

En dan sta je met je hele hebben en houwen bij de gate.. en te weinig handen. Inmiddels waren de kindjes best moe, en gingen rondrennen, en de baby wilde met name drinken (NU, in plaats van tijdens het opstijgen, zoals ik ‘gepland’ had.. ach ja..). Toen heeft opnieuw het lieve KLM grondpersoneel geholpen, nieuwe bagage labels waren nodig, en ze hebben geholpen met de spullen aan boord brengen.

Na de geboorte van Max had ik een akkefietje met de klantenservice van de KLM, en na uren bellen, tranen (net na de bevalling was ik niet zo stabiel) leverde dat op dat we wel allemaal op dezelfde rij zaten, maar met vreemden er tussenin. Leek me geen supergoed plan met de kinderen.. eenmaal in het vliegtuig wilden gelukkig alle mensen ruilen, dus uiteindelijk hadden we de beste plaatsen, enorm veel beenruimte.

We waren bezweet, moe maar ook enthousiast… en toen gingen we de lucht in! En al het regelen, plannen, zorgen maken en soms een beetje bang zijn lieten we achter..

Amerika, we komen er aan!!!